หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1129

ลูกน้องของหลัวเสียงเข้ามาหาเขาพร้อมกับโทรศัพท์และรายงานว่า “คุณหลัวเสียง คู่แข่งที่แข็งแกร่งมากโผล่มาในบรรดานักสู้รุ่นเยาว์ของจิงตูครับ เขาสามารถสังหารผู้อำนวยการสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้แห่งจิงตูที่ชื่อกั๋วเว่ยได้ด้วยนะครับ”

หลัวเสียงตอบเรียบๆ “กั๋วเว่ยไม่ได้เก่งกล้าสมชื่อเขาด้วยซ้ำ ฉันเองยังฆ่าเขาได้อย่างง่ายดายไม่ต่างกัน”

สำหรับเขา ผู้คนที่มาจากสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้นั้นเป็นพวกฉวยโอกาสจากชื่อเสียงเท่านั้น พวกเขาไม่ได้เก่งจริงอย่างปากว่าเลย

“คุณหลัวเสียงครับ ชายคนนี้ฆ่ากั๋วเว่ยด้วยการเด็ดหัวเขาออกมา และเขายังส่งหัวของกั๋วเว่ยไปที่สมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ในจิงตูด้วยนะครับ…” ลูกน้องเขาเสริม

ความสนใจของหลัวเสียงถูกกระตุ้นขึ้นมา

“แม่งเอ๊ย จริงเหรอ? น่าสนใจจริงๆ” หลัวเสียงลุกขึ้นนั่ง “มันเป็นใคร? มาจากไหน?”

“เขาชื่อเฉินผิงครับคุณหลัวเสียง ผมได้ยินว่าเขามาจากหงเฉิงในเจียงเป่ย” ลูกน้องตอบกลับมา

“หงเฉิง เจียงเป่ย…” หลัวเสียงขมวดคิ้ว “ฉันไม่เห็นเคยได้ยินเลยว่ามีชนชั้นสูงในเมืองนั้น นับประสาอะไรกับชนชั้นสูงที่ยังหนุ่มอยู่แบบนี้”

“คือยังงี้ครับคุณหลัวเสียง เฉินผิงนี่เผิ่งจะโผล่มาเร็วๆ นี้เอง เขาเอาชนะหลงเซียวจากจิงตูได้เมื่อก่อนหน้านี้ พวกชาวเน็ตกำลังถกเถียงกันในสภายุทธจักรอยู่เลยครับว่าเขาอาจจะได้เป็นผู้กล้าในห้าลำดับแรกของอันดับเสรี!”

“อะไรนะ? ห้าลำดับแรกในอันดับเสรีเชียวเหรอ? นั่นแปลว่ามันเก่งกว่าฉันเหรอ? ไร้สาระน่า ไว้ฉันจะหาเวลาไปเจอเฉินผิงคนนี้หน่อย” หลัวเสียงประกาศพร้อมกับหัวเราะออกมา

เขาอาจจะยิ้มอยู่ แต่สายตาเขามีแววอำมหิตอันเย็นเยือก

หลัวเสียงไม่พอใจที่เขาอยู่ในลำดับห้าในตารางอันดับเสรี เขาจะไม่ยอมให้เฉินผิงที่โผล่มาจากไหนก็ไม่รู้มาได้ตำแหน่งข้ามหน้าข้ามตาเขาไปเด็ดขาด

“คุณหลัวเสียง อย่าอารมณ์เสียไปเลยครับ ชาวเน็ตก็มักจะพล่ามอะไรไร้สาระในโลกออนไลน์เสมอ เฉินผิงไม่ใช่คู่ต่อสู้ที่คู่ควรของคุณหรอกครับ!”

หลัวเสียงอยากไปให้เห็นกับตาว่าคนที่กำจัดตระกูลกู่ไปได้นั้นเป็นใครและแถมยังเอาดินแดนของพวกเขาไปเป็นของตัวเองอีกด้วย

ในซีฉวนซื่อ มีปรมาจารย์ยุทธ์อยู่ไม่กี่คนที่ยืนเฝ้าอยู่ที่หน้าหอคอยสะกดมารของตระกูลกู่

ซากปรักหักพังนั้นถูกเคลื่อนย้ายออกไปหมดแล้วตั้งแต่สองสามอาทิตย์ก่อน และตึกใหม่ก็กำลังสร้างในพื้นที่แห่งนั้น

ภายในหอคอยสะกดมาร ร่างของหนิงจื้อรายล้อมไปด้วยออร่าที่มีพลังมหาศาล

เขาเขาพยักหน้ากับตัวเองอย่างพอใจ ฉันไม่คิดมาก่อนเลยว่าฉันจะกลายเป็นปรมาจารย์ยุทธ์ในเวลาอันสั้นขนาดนี้ได้! ฉันเข้ามาในหอคอยแห่งนี้แค่ไม่ถึงวันเดียว แต่พัฒนาการของฉันเพิ่มขึ้นรวดเร็วมาก

เขาอ้าปากค้าง “โอ้โห ช่างมหัศจรรย์จริงๆ! ฉันมาถึงครึ่งทางในการเป็นเจ้ายุทธ์แล้ว หากฉันยังฝึกต่อไป ไม่นานก็จะได้กลายเป็นเจ้ายุทธ์แน่นอน! ไม่มีใครในจิงตูที่จะสามารถเอาชนะฉันได้! แล้วฉันอาจจะได้รับการจัดลำดับอยู่ในอันดับเสรีอีกด้วย…”