หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 767

ทันใดนั้นภาพใบหน้าของซูอวี่ฉีที่กำลังยิ้มแย้มอย่างอ่อนหวาน และรอยยิ้มเปี่ยมเมตตาของบิดามารดาตนเองก็ผุดขึ้นมาในหัวของเฉินผิง ครอบครัวเป็นจุดอ่อนของเขามาโดยตลอด

ในที่สุดเขาก็ค่อยๆ เก็บกระบี่ เมื่อหนิงอวี่เห็นเช่นนั้นก็รีบลุกขึ้นแล้วหนีไป

“หนิงอวี่ ได้โปรดพาฉันไปด้วย... พาฉันไปที...” เมื่อเห็นหนิงอวี่กำลังจะหนีไป เริ่นซือชงก็วิ่งเข้ามาคว้าขาของฝ่ายแรกเอาไว้

“ไสหัวไปซะ!” หนิงอวี่ถีบเริ่นซือชงออกไป

อย่างไรเสีย เขาก็ลำบากแทบตายกว่าจะรักษาชีวิตตนเองเอาไว้ได้ ในที่สุดตอนนี้เขาก็มีโอกาสนี้แล้ว เขาจึงไม่สนใจที่จะช่วยเริ่นซือชงอีก

เริ่นซือชงสีหน้าซีดเผือดขึ้นมาทันที แล้วเขาก็ตัวสั่นสะท้านด้วยความหวาดกลัวเพราะอยากหนีไปจากที่นี่

ช่างน่าเสียดาย ทันทีที่เขามาถึงประตู ก็มีหลินเทียนหู่กับชื่อเฟิ่งยืนขวางทางเขาอยู่

ในตอนนั้นเอง เริ่นเสียนกับภรรยาของเขาก็ได้สติเพราะการรักษาของซุนซือเหมี่ยว แต่พวกเขากลับดูแก่ชราลงมากอย่างเห็นได้ชัด

เมื่อเห็นบิดามารดาของตนฟื้นแล้ว เริ่นซือชงก็วิ่งเข้ามาคุกเข่า “คุณพ่อครับ... คุณแม่ครับ... ผมผิดไปแล้ว! ผมทำเรื่องผิดพลาดไปแล้ว! ได้โปรดยกโทษให้ผมด้วย! ผมสัญญาว่านับแต่นี้ไปจะเป็นลูกกตัญญู!”

ในขณะเดียวกัน เริ่นเสียนก็จ้องมองบุตรชายที่อยู่ตรงหน้า ทันใดนั้นเขาก็โกรธเสียจนหน้าแดงก่ำ แล้วเขาก็ถีบเข้าที่หน้าท้องของฝ่ายหลัง

ซูซู่เจินมีสีหน้าลำบากใจเหลือเกิน เธอเพียงแค่หลับตาลงโดยไม่พูดอะไรสักคำ อย่างไรเสีย เธอก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดี ถึงแม้ว่าเริ่นซือชงจะไม่ใช่บุตรชายของเริ่นเสียน แต่เขาก็ยังเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเธออยู่ดี

เริ่นเสียนเดินเข้ามาหาเฉินผิงพลางกล่าวด้วยความซาบซึ้งใจ “ขอบคุณครับ คุณเฉิน หากไม่ใช่เพราะคุณ ตระกูลของพวกเราก็คงฉิบหายกันหมดแล้ว”

“คุณเริ่น คุณเกรงใจเกินไปแล้วครับ ผมก็แค่ทำงานของตัวเองเท่านั้น ในเมื่อผมรับเงินมาแล้ว แน่นอนว่าผมก็ต้องช่วยคุณ ถ้าหากคุณยังคิดจะอยู่ที่นี่ต่อ ผมสามารถช่วยคุณสลายวงแหวนอาคมได้ แต่ก่อนที่คุณจะสามารถอยู่ที่นี่ได้ ก็คงจะใช้เวลาสักสองสามวันเนื่องจากสภาพของผืนดินแห่งนี้” เฉินผิงตอบ

“ไม่เป็นไรครับ พวกเราคงไม่อยู่ที่นี่กันอีกแล้วล่ะ” เริ่นเสียนส่ายหน้าพลางถอนหายใจเล็กน้อย “ผมจะไม่กลับมาที่นี่อีกแล้ว ไม่อีกแล้วล่ะ...”

ตอนที่เห็นท่าทีตอบสนองของเริ่นเสียน เฉินผิงก็สัมผัสได้ถึงความสิ้นหวังระลอกหนึ่ง อย่างไรเสีย การที่จู่ๆ ครอบครัวสุขสันต์ต้องมาประสบพบเจอการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่เช่นนั้น ก็เป็นเรื่องยากที่พวกเขาจะไม่รู้สึกทุกข์ทน

ผู้มาเยือนคือไป๋เสี่ยวซานจากตระกูลไป๋แห่งจิงตู ส่วนเด็กหนุ่มที่อยู่ข้างหลังคือไป๋จ่านถัง

เฉินผิงไม่คาดคิดว่าตระกูลไป๋จะมาถึงที่ทำการ

“คุณกลายเป็นหัวหน้าของสมาพันธ์ยุทธจักรแห่งเจียงหนานและเจียงเป่ยแล้ว แน่นอนว่าผมต้องมาที่นี่เพื่อแสดงความยินดีกับคุณ” ไป๋เสี่ยวซานกล่าวพลางยิ้มให้

เฉินผิงยิ้มอย่างอับจนหนทาง “เชิญนั่งก่อนครับ”

หลังจากแน่ใจว่าไป๋เสี่ยวซานนั่งลงแล้ว เขาก็เอ่ยต่อไปว่า “ผมยังขาดประสบการณ์ แล้วผมจะคู่ควรแก่การเป็นหัวหน้าได้ยังไงกัน? ยิ่งไปกว่านั้น ผมก็ไม่มีเวลาด้วย ผมยังมีหลายเรื่องให้ต้องจัดการอยู่นะครับ-”

“คุณเฉิน ทั่วทั้งเจียงหนานกับเจียงเป่ยยังจะมีใครแข็งแกร่งไปกว่าคุณอีกงั้นเหรอ? ถึงแม้ว่าคุณจะขาดประสบการณ์ แต่คุณก็แข็งแกร่งยิ่งกว่าใครในยุทธภพ ถ้าหากคุณกลายเป็นหัวหน้า ทั้งตระกูลของผมก็จะให้การสนับสนุนคุณอย่างเต็มที่” ไป๋เสี่ยวซานให้สัญญา

จุดประสงค์ที่เขามาที่นี่ก็เพื่อให้การสนับสนุนเฉินผิง อย่างไรเสีย ตระกูลไป๋ก็จัดว่าเป็นตระกูลที่มีชื่อเสียงเลื่องลือทั้งในเจียงหนานและเจียงเป่ย